"Ale nie mam pojęcia o co będą mnie pytać!"
Jeśli zastanowisz się nad tym zdaniem przez chwilę, przekonasz się, że rzeczywiście znasz te pytania – Twoja obawa wynika z tego, że nie chciałbyś, żeby niektóre z nich były zadane.
Dla osób, które nie miały kontaktu z mediami, strach przed dziennikarzami wynika z poczucia braku kontroli nad przebiegiem rozmowy. Czy będę w stanie odpowiedzieć na wszystkie pytania? Czy reporter nie chce mnie przedstawić w złym świetle? Jak to sprawdzić?
Najlepszą metodą przygotowania się do wywiadu jest zrozumienie potrzeb dziennikarza oraz opracowanie swoich odpowiedzi w sposób, który dziennikarz uznany za ciekawy, atrakcyjny i łatwy do wykorzystania.
Na naszych warsztatach medialnych tłumaczymy, że wywiad z dziennikarzem to sytuacja "pół na pół", w której masz 100% kontroli nad połową wywiadu. Nad tą ważniejszą i ciekawszą połową.
Dziennikarze lubią zadawać w kryzysie sześć rodzajów pytań (kto, co, gdzie, kiedy, dlaczego, jak) odnoszących się do trzech szerokich tematów:
1. Co się stało?
2. Jaka była przyczyna?
3. Co to oznacza?
Te trzy ogólne pytania mogą służyć jako drogowskazy pokazujące kierunki szczegółowych pytań dotyczących każdego kryzysu:
1. Jak się pan/pani nazywa?
2. Jakie zajmuje pan/pani stanowisko?
3. Jaki jest pana/pani zakres obowiązków?
4. Jakie ma pan/pani kwalifikacje i doświadczenie zawodowe?
5. Co się wydarzyło?
6. Kiedy to się stało?
7. Gdzie to się stało?
8. Kto został poszkodowany?
9. Ile osób odniosło obrażenia?
10. Czy poszkodowani otrzymali pomoc?
11. Jak pewna jest ta informacja?
12. Czy sytuacja jest pod kontrolą?
13. Jak pewna jest informacja, że sytuacja jest opanowana?
14. Czy grozi jeszcze jakieś bezpośrednie niebezpieczeństwo?
15. Co robi się w związku z tym przykrym/tragicznym wydarzeniem?
16. Kto kieruje akcją?
17. Czego możemy spodziewać się w najbliższym czasie?
18. Co można poradzić ludziom w tej sytuacji?
19. Ile czasu zajmie powrót do normalności?
20. Czy poproszono o pomoc z zewnątrz?
21. Jaką pomoc zaoferowano z zewnątrz?
22. Jakie były reakcje na apel o pomoc z zewnątrz?
23. Jakie konkretnie powstały szkody i jakie obrażenia odnieśli poszkodowani?
24. Jak nazywają się poszkodowani?
25. Czy możemy z nimi porozmawiać?
26. Jak wielkie są szkody?
27. Jakie są jeszcze inne szkody?
28. Jak pewne są informacje o rodzaju i wielkości szkód?
29. Czy mogą pojawić się jeszcze jakieś komplikacje?
30. Czym zajmuje się pan/pani teraz?
31. Kto panu/pani pomaga i jaki jest podział obowiązków?
32. Dlaczego doszło do wypadku/katastrofy?
33. Jaka była bezpośrednia przyczyna?
34. Czy były jeszcze inne przyczyny?
35. Czy były jakieś sygnały ostrzegające o niebezpieczeństwie?
36. Dlaczego nie udało się tego uniknąć?
37. Jeżeli nie znamy w tej chwili dokładnej przyczyny, co mogło być tą przyczyną?
38. Kto doprowadził do tego przykrego/tragicznego wydarzenia?
39. Kto zawinił?
40. Czy można było tego uniknąć?
41. Czy osoby zajmujące się opanowaniem sytuacji działają profesjonalnie i skutecznie?
42. Kiedy pan/pani dowiedział/a się o tym, co się wydarzyło?
43. Jaka była pana/pani pierwsza myśl?
44. Jaka była pana/pani pierwsza reakcja?
45. Jaka była pana/pani pierwsza decyzja?
46. Kiedy rozpoczęto akcję ratowniczą?
47. Kto prowadzi postępowanie wyjaśniające/dochodzenie/śledztwo?
48. Jakie będą działania po zakończeniu postępowania wyjaśniającego/dochodzenia/śledztwa?
49. Co ustalono do tej pory?
50. Dlaczego nie zrobiono więcej, aby zapobiec temu przykremu/tragicznemu wydarzeniu?
51. Jakie jest pana/pani osobiste zdanie na ten temat?
52. Co pan/pani mówi na ten temat swojej rodzinie?
53. Czy wszystkie osoby zaangażowane w niesienie pomocy zgodnie współpracują?
54. Czy ludzie zachowują się stosownie do okoliczności?
55. Jakie przepisy regulują zachowanie w takich sytuacjach?
56. Czy doszło do złamania prawa/przepisów/procedur?
57. Jak pewne są informacje dotyczące obowiązujących przepisów prawnych?
58. Czy ktoś popełnił jakieś błędy?
59. Czy jest pan/pani pewny/a, że to były błędy?
60. Czy powiedział/a pan/pani nam wszystko co pan/pani wie?
61. Czego pan/pani nam nie powiedział/a?
62. Jaki wpływ będzie miało to wydarzenie na ludzi, którzy odczuli jego skutki?
63. Jakie już podjęto środki zaradcze?
64. Czy bierze pan/pani pełną odpowiedzialność za to, co się stało?
65. Czy podobne wydarzenie miało miejsce w przeszłości?
66. Czy takie wydarzenie może powtórzyć się w innym miejscu?
67. Jaki jest najgorszy scenariusz rozwoju wypadków?
68. Jakie wyciągnięto wnioski?
69. Co zmieniono w funkcjonowaniu organizacji?
70. Co można zrobić, aby to się już nie powtórzyło?
71. Co chciałby/aby pan/pani teraz powiedzieć wszystkim poszkodowanym i ich rodzinom?
72. Czy jest jeszcze jakieś zagrożenie?
73. Czy wszyscy mogą czuć się bezpiecznie?
74. Czy opinia publiczna lub pracownicy powinni liczyć się z jakimiś niedogodnościami? Jak długo?
75. Ile będzie kosztować usunięcie szkód?
76. Czy jest pan/pani gotowy/a pokryć wszystkie koszty i czy ma pan/pani na to pieniądze?
77. Czy ktoś jeszcze będzie zaangażowany finansowo w pokrycie strat i naprawę szkód?
78. Kiedy poznamy więcej szczegółów?
79. Jakie kroki są podejmowane, aby wykluczyć powtórzenie się takiego wydarzenia?
80. Jaka płynie z tego nauka?
81. Czy można w jednym zdaniu streścić co się wydarzyło?
82. Czy jest jeszcze coś o czym chciałby/aby pan/pani powiedzieć?
Konkluzja
Wywiady medialne powinny dawać korzyści obydwu stronom. Dziennikarze poznają fakty, opinie i eksperckie analizy, a ich rozmówcy otrzymują możliwość komunikowania się z czytelnikami, słuchaczami lub widzami.
Na szkoleniach medialnych nie powinno uczyć się strachu przed dziennikarzami, ale kontroli nad nimi.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz